çalışan anne olmak

Uzun süredir bu konuya yer vermek istiyorum sonunda vakit ayırabildim.Malum hem çalışıp hem anne olmak hem ev döndürmek hemde yazı yazmak pek kolay olmuyor:))

Hayatımın hiç bir döneminde sabahları uzun uzun uykusuna alarak uyanmış yada miskince eline kumandayı alıp sabahtan akşama kadar tv karsısında gün öldüren bir insan olmadım.İstemedim mi elbette benimde canım çekti bütün bunları.Kim istemez ki tüm bu hayat telaşesi içinde biraz tembellik yapmak..Seçimleriniz bütün bunlara çanak tutmuyorsa olmuyor işte..Lise biter bitmez yaz dönemi babamdan harçlık almayı gururuma yedirememiş o zamanlar başlamıştım çalışmaya.Benim için sadece yaz dönemi içinde ama işin seyri o şekilde ilerlemedi..Maddi olarak elime geçen ile aileme bir şeyler yapabiliyor, destek olabiliyor olmak paha biçilemezdi o dönem benim için çünkü sevgili babam zor dönemlerden geçiyordu üniv. tercihimi yapmış sonuçları bekliyordum.Tercihlerimi de 2. öğretim olarak yaptım ki yine gündüz çalışabileyim babama yük olmayayım diye.Neticede asgari ücretle geçinen bir evimiz vardı..Fakat babam sonuçtan memnun olmadı ve bana yerleştiğim okulda tercihim 2. öğretim yani akşamları okuyacağım için izin vermedi.O dönem şimdi eşim olan sevgilim serdar şehir değişikli ile ilişkimizin boyutunun tehlikeye gireceği imalarında bulunması beni de geri atım attırdı.Babama elbette ikna edebilirdim ama serdarın da tepkisi ile bu konuyu çok zorlamadan kapattım tekrar sınava girecek tekrar tercih yapacak bu olanlar sonucunda artık açıktan üniv. okuyabilecektim..Hayatınızda her zaman seçimlerinizi yaşarsınız .Ben  dönem hayatımın 2 önemli erkeğiyle kaçak dövüşmeden açık açık kararımı kabul ettirseydim şuan benim için bazı şeyler belki daha kolay olacaktı.Her şey nasip kısmet olduğu kadar seçimdir de çünkü..

Neyse ki artık çalışma hayatıma ara vermeden çalışacağım aşikardı eve destek oluyor babamın yükünü onunla omuzlamaya çalışıyordum ve bundan hiçbir zaman pişman olmadım gocunmadım.4 yıl aralıksız çalışma hayatım devam etti bu sürede açıktan bankacılık ve sigortacılık böl. bitrdim.Asla bana göre bir meslek değildi okuduk mu evet buna cevap verebilmek için okuduk işte:))evlenmeden 1 yıl kadar evvel hastanede işe başladım hiç ara vermedim iş değişikliği yaptım halbuki birgün mağazadan çıkarsam bir süre dinlenecek gece ve gündüzü ayıracaktım.Çünkü avm lerde çalıştığım için işten her çıktığımda hava karanlıktı bundan artık çok sıkılmıştım..Hastanede işe başlamak benim için hayatımda bir çok şey için iyi bir başlangıctı. 6 yıldır aynı hastanede çalışıyorum ve manevi olarak beni doyurduğunu düşünüyorum.Eğer işiniz yada bu sadece iş içinde değil arkadaş eş ya da her ne ise sizi manevi olarak doyurmuyorsa, size iç huzur vermiyorsa hayatınızda ona yer ayırmanız çok anlamsız bence… İşte bu işi, çalıştığım yeri, insanları, arkadaşlarımı o kadar sevdim o kadar benimsedim ki doğum iznimin sonuna kadar çalıştım sanki onlardan ayrılırsam içimden bir şeyden orada kalacaktı.Ecenin ilk kalp atışını onlarla dinledim elimi tuttular beraber göz yaşı döktük dara düştüm el uzattılar mutlu oldum sevindim yine elimi tuttular orada evlendim orada sevdiklerimle öğrendim anne olacağımı..Herşeyi orada yaşadım belkide orada büyüdüm bu yüzden benim evim gibi ailem gibi.İşte benim için sadece iş olmayan bir yeri bırakmak hiç kolay değildi benim için..Çünkü beni manevi olarak besliyor doyuruyordu sadece çalışıp para kazandığım bir yer değil benim için..10 yıl sonra hala iyi ki dediğim insanlar kazandırdı bana her şeyden önemlisi onlardan ayrılmak istemiyordum..İzne ayrılırken arkadaşlarıma mektup yazıp bırakmşığım bile var 🙂 Öyle de romantiğim cağğnıım:)

Doğum iznimin başlarında evde olmak ayrı bir keyifti çünkü yıllardır ayaklarımı uzatıp gündüz kuşağı tw modu nedir bilmezdim:))Öğrenmiş oldum..Ece büyüdükçe onunla vakit geçirmeye bayılıyordum.Uyku saatlerinde beraber uyuyorduk beraber eğleniyorduk ve istediğim her an kokusunu içime çekebiliyordum..Hem işimden olmak istemiyordum hemde evimden kızımdan…Başlarda açık konuşmak gerekirse evde olmaktan çok çok memnun değildim çünkü alışık olmadığım bir şeydi..Ece ile geçirdiğim vakitler benim için değerliydi sadece ama ona alıştıkça bağ kurdukça iznimin biteceği tarih yaklaştıkça benim içinde ızdırap başlıyordu..Zaman geçsin istemedim çok gerildim.Çok ağladım ama hayat şartları her zaman size al bu senin istediklerin diye altın tepside sunmuyor hiç bir şeyi.. Kızım için bazı şartlar daha iyi olacak sa çalışacaktım..Özliycektim ağlıycaktım ama mecburdum En büyük avantajım ve şansım iş yerimin yakınlığı ve harika iş ortamımdı.Gün içinde mutlaka görüntülü konuşuyoruz.Ve oda arkadaşlarımda gerçek anlamda destek oldular her zaman.İlk zamanlar çok zorlandım.İlk 2 gün özellikle her saat aradım nerdeyse annemi..Kokusunu özledim dokunmak istediğim sarılmak istedim ve en çok onunla uyumayı özledim..Ece emdiği için süt sağıp düzenli bırakıyordum günlük olarak  iş yerimde sağıyordum..Onu bundan asla mahrum etmedim çok şükür bu konuda içim çok rahat..Çevremden duyduklarıma da üzülmedim mi evet üzüldüm ama her zaman çevrenizde densiz ağzında çıkan lafın nereye gittiğine bakmadan konuşanlar olur..Bana da aaaa küçücük cocuk bırakılıp çalışılırmı ?? diye kurulan cümleler çok oldu.Bazen çok takıldım bazen sadece çalışan anne dünyada bir tek ben değilim sonuçta kızım için diyerek kendimi avuttum..Bana göre de elbette çocuk anne ile büyümeli ama şartlar bazen el vermiyorsa yapacak birşey yoktur.Ve benim için okul çağı yani ilk alacağı eğitimi anne ile birlikte almak daha önemli benim için.Şuan çalışıyorsam yine onun için.Dışardan ahkam kesip yaşamadığı bir şeyi insana yorumlamak yada ayıplamak kolay geliyor.Ama keşke insanoğlunda konuşmadan önce empati kurmak bu kadar zor olmasa.. Bilse ki hemcinsi olarak zaten yavrusunu bırakıp çalışan anne olmak yeterince zor..Kaldı ki çalışırken de anneyiz çalışırken de ev döndürüp yemek yapıyoruz ütü yada bulaşık çamaşır..Bunlar elbette çalışan bir insan için çalışmayana kadına göre daha zor ve bir de anneysen.Ben kızım için iş dışında bütün vakitlerimi onunla kaliteli değerlendirmeye çalışıyorum ve bundan da mutluyum evet bazen bazı şeylere yetişemiyorum ama onunla olan vaktim benim için herşeyden daha önemli..Ev işlerimi o uyuduktan sonra hallediyorum çoğu zaman ütü yada çamaşır uykumdan fedakarlık ediyorum sabah erken kalkmak zorunda olmama ragmen.Ben şuan çalışıyor ve onunla olmam gereken vakitten vazgeçiyorsam bu en çok bana zordur..Manevi olarak içinizde ettiği yeri yaşamayan bilemez gerçekten bu yüzden lütfen anlamsızca eleştirmeden önce empati yapmayı deneyin hiç bir anne çocuğunda  keyfi ayrılmak istemez neticede..Çalışan bütün anneler diğer hemcinslerine göre bir tık daha güçlü benim için.Çünkü onları anlıyorum.Bu duyguyu göğüslemek güç ister..Şimdi bütün hemcinslerimi ayırmadan selamlıyorum ve kucaklıyorum …

sevgiyle kalın.

Leave a Reply

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir